Το αγορι που αναπνεει τεχνη

Photo by: @jimtravels

 Ξέρω ένα αγόρι που θυμίζει φωτιά. Χορεύει με την πνοή του ανέμου και η φλόγα του δεν σβήνει ποτέ. Κάθε του κίνηση πυροδοτείται από το πάθος του για την ζωή. Κάθε του λέξη ξεχειλίζει τέχνη.

 Ξέρω ένα αγόρι που υπήρξε αρκετά τυχερός ώστε να μάθει την αγάπη. Ζει για να αγαπάει και να αγαπιέται. Σε κάθε του βλέμμα αναζητεί την ομορφιά, και όπου δεν υπάρχει την δημουργεί μ' ένα
χαμόγελό του. Μετουσίασε τον πόνο του σε τέχνη, την τέχνη σ' έρωτα και τον έρωτα σε οξυγόνο.

Είναι ένα αγόρι που απλά δεν σου επέτρεπε να τον κοιτάξεις μόνο μια φορά. 

 Μου ήταν τόσο εύκολο να τον ερωτευτώ. Σχεδόν με προκαλούσε να το κάνω.

 Ξέρω ένα κορίτσι που οι κινήσεις του είναι μετρημένες. Στέκεται αμήχανα και κομπιάζει όταν μιλάει. Είναι μία απ' τους πολλούς που γύρισαν να τον κοιτάξουν. Ξανά και ξανά. Και κάθε φορά μαγευόταν από την αυτοπεποίθηση που κρύβει η απλή αλληλουχία κινήσεών του, ώστε να μοιάζει με χορογραφία προσεκτικά σχεδιασμένη απ' τον πιο έμπειρο χορογράφο.

 Την κοίταξε κι αυτός, σαν να ήταν τέχνη. Και αγαπούσε την τέχνη. Της έμαθε να μιλάει για τα πράγματα με τα οποία είναι παθιασμένη. Για την μουσική, τα ηλιοβασιλέματα. Για εκείνον.

  Όμως το αγόρι που μοιάζει με φωτιά είναι άστατο. Με μια κίνηση του μπορεί να χαθεί ή να κάψει τα πάντα.

 Και αυτός έκανε και τα δύο. Και το κορίτσι ευχαριστούσε το σύμπαν που υπήρξε ώστε να τον γνωρίσει.

Του ήταν τόσο εύκολο να με πληγώσει. Σχεδόν σαν να τον προκαλούσα να το κάνει.

Τιμή μου να μου ραγίσει την καρδιά το αγόρι που ανέπνεε τέχνη.

Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!

Βρείτε μας:

Instagram: @writaholics_

Facebook: @writaholics

Περισσότερη λογοτεχνία από την Αγγελική:

Γράμμα δίχως αποστολέα

Εκείνος

Κάτι περισσότερο από έρωτας, κάτι λιγότερο από εθισμός