Εκεινος

Απλά ήταν ο τύπος άνδρα που στο έκανε τόσο, μα τόσο, εύκολο να τον ερωτευτείς.

Σχεδόν σε προκαλούσε να το κάνεις.

Σαν ένα τριαντάφυλλο που σε προκαλεί να το αγγίξεις για να σκίσει την σάρκα σου με τα αγκάθια του.

Κάθε λέξη που άρθρωνε έμοιαζε με ποίημα του Πάμπλο Νερούδα, διαβασμένο από τον πιο επιδέξιο αναγνώστη.

Κάθε του κίνηση ήταν τροφοδοτημένη από πάθος, σαν να επιδίωκε να σε κάνει να ανατριχιάσεις και μόνο που τον κοιτάς. Έμοιαζε να ζει και να αναπνέει για να δίνει ξανά νόημα στην λέξη “καλλιτέχνης”.

Ένιωθες πως μπορούσε να διεισδύσει στην ψυχή του με ένα του βλέμμα, να ανακαλύψει τα πιο κρυφά σου μυστικά. Αισθανόσουν τόσο διάφανη μπροστά του.

Η πρώτη και η τελευταία φορά που το σώμα του άγγιξε το δικό σου, παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι σου. Στο έκανε δύσκολο να ξεφύγεις.

Η φλόγα στα μάτια του έμοιαζε με αυτή που έκαιγε μέσα σου, όποτε βρισκόσουν κοντά του. Κάτω από το άγγιγμα του ένιωθες ευάλωτη, ήταν μια κινούμενη αποπλάνηση, όμως δεν το εκμεταλλεύτηκε ποτέ. Αντίθετα. Σε έκανε να θέλεις να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος κάθε μέρα.

Απλά ήταν ο τύπος άνδρα που στο έκανε τόσο, μα τόσο, εύκολο να τον ερωτευτείς.

Σχεδόν σε προκαλούσε να το κάνεις…

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπουλου!

Το παρόν κείμενο πρώτα δημοσιεύτηκε στο Πυθαγόρειο θεώρημα: διαβάστε εδώ