Κατι περισσοτερο απο ερωτας, κατι λιγοτερο απο εθισμος

 

Είμαστε ερωτευμένοι με τον πόνο. Εθισμένοι στην αίσθηση της καρδιάς μας να φλέγεται. Βρίσκουμε κάτι το… ρομαντικό στην ιδέα του πόνου. Ίσως γιατί τον έχουμε αναπόφευκτα συνδέσει με τον έρωτα. Και του δινόμαστε ολοκληρωτικά.

Το σχεδόν είναι η πιο πληγωμένη λέξη, γιατί ο έρωτας δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα λιγότερο από το απόλυτο. Το απόλυτο δόσιμο ψυχής και σώματος. Ο απόλυτος εθισμός. Η απόλυτη καταστροφή. Μα εμείς μείναμε στο περίπου.

Σχεδόν ερωτεύτηκες, κι εγώ ήμουν σχεδόν αρκετά καλή. Και σχεδόν τα καταφέραμε.

Το σχεδόν είναι η πιο πληγωμένη λέξη, κι εμείς γράψαμε την ιστορία μας με γράμματα που αιμορραγούσαν.

Για να ελευθερωθούμε από τον εθισμό, πρέπει η ιστορία να τελειώσει. Μια τελευταία σταγόνα αίμα, να ζωγραφίσει μια τελεία.

Για να γαληνέψουν οι ψυχές μας, πρέπει να φωνάξουμε μέχρι οι φωνητικές μας χορδές να ξεσκιστούν. Να κλάψουμε μέχρι τα δάκρυα μας να στερέψουν. Να φιλήσουμε μέχρι τα χείλη μας να ματώσουν. Να σταματήσουμε να ελπίζουμε πως κάποτε τα άστρα μας θα συγκρουστούν, για να πουν αυτό το αντίο που δεν είπαμε ποτέ.

Εθιστήκαμε και μετά γκρεμοτσακιστήκαμε, τι να γίνει;

Σε ερωτεύτηκα και με ερωτεύτηκες λιγάκι, τι να γίνει;

Νιώσαμε μέχρι που οι καρδιές μας έγιναν θρύψαλα, τι να γίνει; Ούτως ή άλλως, ο έρωτας δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα λιγότερο από το απόλυτο. Ακόμα νιώθω όμως πως μείναμε στο περίπου. Τι να γίνει;

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!