Στην αγκαλια του Μορφεα
Μια πολύ συνηθισμένη έκφραση για κάποιον που τον πήρε ο ύπνος είναι "κοιμάται στην αγκαλιά του Μορφέα". Ωραία έκφραση, ποιητική σχεδόν… Μα ποιός είναι αυτός ο Μορφέας, που "παίρνει" τους ανθρώπους στην αγκαλιά του μικρούς, μεγάλους, αθώα μωρά και τους ταξιδεύει στην χώρα του Ύπνου; Ύπνος, γιατί με κεφαλαία γράμματα;
Ας κάνουμε μια μικρή προσπάθεια, ταξιδεύοντας στον αληθινά μαγευτικό τόπο της ελληνικής μυθολογίας, για να αναζητήσουμε τον Μορφέα!
Ο Μορφέας (αρχ.ελλ. : ο Μορφεύς-έως) ήταν ένας από τους χίλιους (1000 παρακαλώ!) γιούς του θεού Ύπνου. Βέβαια, χίλιοι υιοί ειναι κάτι περισσότερο από τον κλασσικό μέσο όρο ακόμη και για παλαιότερες εποχές, οπότε καλό θα ήταν, εάν θέλουμε να αστειευτούμε, να καλέσουμε τον γόνιμο θεό Ύπνο για να βοηθήσει ουσιαστικά στο σημερινό μείζον δημογραφικό πρόβλημα των Ελλήνων…
Κατά την τότε τάξη των θεών και των ανθρώπων, ο Μορφεύς είχε και μητέρα, και τι μητέρα! Νύξ (νεοελ. Νύκτα), το όνομά της. Κατά μια άλλη εκδοχή, μητέρα του ήταν η Πασιθέα και η Νύξ ήταν η γιαγιά του σύμφωνα με τον Ησίοδο, όπως το αναφέρει στο έργο του "Θεογονία". Η Πασιθέα, υπήρξε μία από τις τρεις Χάριτες. Χαριτωμένη και πανέμορφη. Ίσως γι'αυτό και ο Μορφεύς σε αγάλματα μεταγενέστερα βέβαια, της Αναγέννησης, νεορομαντισμού κ.λ.π. ή και σε αντίστοιχες χρονικά τοιχογραφίες (fresco) και πίνακες ζωγραφικής αναπαρίσταται ως ένας υπέροχα ωραίος, σγουρόμαλλος έφηβος. Με μία μικρή (;) διαφορά από τους άλλους συνομηλίκους. Εκτός της αγγελικής μορφής διέθετε και ένα κατάλευκο ζευγάρι από φτερούγες. Ναι, φτερούγες! Οι πτέρυγες αυτές, δώρο θεϊκό, μπορούσαν να τον μεταφέρουν αστραπιαία έως τα πέρατα της γης, όπως αναφέρει ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος στο έργο του "Μεταμορφώσεις".
Προς επίρρωση αυτών υπάρχει στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, ένα έργο του Γάλλου γλύπτη Ουντόν, όπου αναπαριστά τον Μορφέα να ξεκουράζεται κοιμώμενος και ο ίδιος, σε μαρμάρινο ανάκλιντρο.
Μιας και στην πλούσια ελληνική μυθολογία, ο καθείς εκ των θεών, ημίθεων, ηρώων κ.λ.π ήταν επιφορτισμένος υπό τον άγρυπνο οφθαλμό του Δία με ένα έργο, ο Μορφέας ηταν επιφορτισμένος με την πολύ ιδιαίτερη αποστολή να ασχολείται ειδικώς με τα όνειρα των ανθρώπων. Αφού λοιπόν ο πατέρας του, ο Ύπνος, κοίμιζε τους ανθρώπους, ο γιος Μορφέας αναλάμβανε τον κόσμο των ονείρων, παίρνοντας μάλιστα ο ίδιος διάφορες μορφές. Μιας και το έργο αυτό των ονείρων είναι ιδιαίτερα περίπλοκο, είχε και δύο βοηθούς, τους Ονείρους (ωραίο επάγγελμα, βοηθός ονείρων!). Οι βοηθοί του ήταν ο Φοβήτορας και ο Φαντάσιος (κατά άλλη εκδοχή ήταν δύο από τα 1.000 αδέλφια του). Ο ποιητής Οβίδιος μάλιστα αναφέρει ότι ο Μορφεύς, ως επικεφαλής της τριανδρίας, ήταν υπεύθυνος για τις ανθρώπινες μορφές των ονείρων, κυρίως όμως των αρχόντων, των βασιλιάδων και των ηρώων! Ο Φοβήτορας αναλάμβανε το κατώτερο κομμάτι του ζωικού βασιλείου παίρνοντας μορφές ζώων και ο Φαντάσιος αρκείτο στα άψυχα αντικείμενα, λαμβάνοντας διάφορες μορφές από αυτά.
Ο φτερωτός Μορφέας λοιπόν παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, μετέφερε μηνύματα από τους θεούς, προφητείες στους θνητούς, μέσω των ονείρων.
Μορφεύς, λοιπόν, ο Θεός των ονείρων! Σε έναν λαό με τόσο γόνιμη φαντασία, υπήρχε και αυτό το τόσο ιδιαίτερο φτερωτό πλάσμα! Μέσω μίας λαϊκής φράσης, στην "αγκαλιά του Μορφέα", παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων μέχρι και στις μέρες μας.
Ας τελειώσουμε λοιπόν αυτό το τιμητικό σημείωμα στον υιό του Ύπνου, με ένα ακόμα κατόρθωμα του: Στον Μορφέα οφείλουμε εκείνες τις γλυκές ανοιξιάτικες ημέρες στην καρδιά του Χειμώνα. Φυσικά αναφερόμαστε στις Αλκυονίδες ημέρες, που συνήθως έρχονται σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα, εκεί στο τέλος του κρύου Γενάρη. Τότε που το πτηνό Αλκυόνη, μικρό και πολύχρωμο, προστατεύεται από τους θεούς μέσω της απρόσμενης καλοκαιρίας, για να γεννήσει τα αυγά του. Μα ποιά ήταν αυτή, η Αλκυόνη;
Μία από τις κόρες του Αιόλου, ερωτευμένη με έναν νεαρό ψαρά, τον Κύηκο. Η αγάπη τους μεγάλη. Η κατάληξη; Τραγική! Όταν ο Κύηξ χάθηκε σε ναυάγιο και μάταια τον αναζητούσε η Αλκυόνη, εμφανίστηκε στο όνειρο της ο Μορφέας ως Κύηξ και την προετοίμασε για το θλιβερό επίγειο χωρισμό τους. Όταν την άλλη ημέρα στην ακτή που ζούσε η νέα βρήκε το νεκρό σώμα του αγαπημένου της πήδηξε στην θάλασσα και χάθηκε μαζί του. Η αδυναμία όμως του Δία στους μεγάλους έρωτες τους ένωσε μέσα στην αιωνιότητα. Τους μεταμόρφωσε σε πανέμορφα πουλιά (Αλκυόνες) και τους χάρισε ηλιόλουστες ημέρες μέσα στο καταχείμωνο, για να γεννά η ερωτευμένη Αλκυόνη μέσα σε θαλασσινούς βράχους τα αυγά της, ο ήλιος να λάμπει και να ζεσταίνει τους καρπούς της αγάπης της με τον Κύηκα.
Βλέπετε και εδώ έβαλε το χεράκι του, ή μάλλον, τις φτερούγες του, ο ωραίος θεός των Ονείρων, ο Μορφέας!
Γράφει ο Πάρης Μορφονιός.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου