Θεατης στις φλογες

 Πριν τέσσερα χρόνια είχα γράψει αυτό το ποίημα (τότε δεν το αποκαλούσα έτσι) στις σημειώσεις του κινητού, με θέα τη θάλασσα στο Καβούρι. Ήταν Ιούλιος του 2018. Στη μία πλευρά της θάλασσας, σε αυτήν που βρισκόμουν εγώ, τα πάντα ήταν ειδυλλιακά. Αν όχι ειδυλλιακά, τότε σίγουρα αρρωστημένα συνηθισμένα, καθώς τη νύχτα εκείνη, όλοι όσοι παρευρίσκονταν στο συγκεκριμένο μέρος, υπήρξαν μάρτυρες μιας τραγωδίας που εκτυλισσόταν στην άλλη πλευρά της θάλασσας. Ακριβώς απέναντι από το Καβούρι. Στο Μάτι.

Ο αέρας φυσάει στο πρόσωπό μου.

Τα σκυλιά παίζουν ανέμελα.

Μαλώνουν, σκάβουν στο χώμα, ικανοποιούν την περιέργειά τους

Τ' αυτιά μου βουίζουν από το σφύριγμα του ανέμου.

Το βλέμμα μου καρφωμένο στη θάλασσα.

Αύριο θα πάμε στη βιβλιοθήκη Νιάρχου.

Το βλέμμα μου καρφωμένο στη θάλασσα.

Μια φωτογραφία της φωτιάς που με αφήνει άναυδη.

Επικαλούμαι το όνομα του θεού

και επιστρέφω το βλέμμα μου στη θάλασσα.

Το βράδυ λέω να διαβάσω ένα του Όσκαρ Ουάιλντ.

Περιμένω με ανυπομονησία το καινούργιο ταξίδι στο βιβλίο.

Η θάλασσα δεν δείχνει να απαντά στη σκέψη μου.

Απέναντί μου η φωτιά φουντώνει.

Εγώ προτιμώ να κοιτάζω τη θάλασσα.

Η θέα είναι σίγουρα πιο δελεαστική.

Έπειτα η ανακούφιση ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Η θάλασσα με μισεί.

Σήμερα έπρεπε να πάμε σινεμά.

Αλλά και ένα παγκάκι στο Καβούρι αποδείχθηκε λυτρωτικό.

Ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι.

Οικογένειες που απολαμβάνουν το απογευματινό τους μπάνιο.

Ανησυχητικά τηλεφωνήματα για τα νέα.

Ερωτήσεις για τον καιρό, για τα μποφόρ.

"Θα έχει πολλά μποφόρ, κρίμα τους ανθρώπους".

Και η φωτιά ακόμα να φουντώνει.

Τι κάνω;

Τι κάνουμε;

Γυρίζουμε σπίτι.
Γράφει η Maria Antonoglou από τους Thinking Abbys.Το παρόν κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση.