Η παιδικη ελευθερια μου

  Από μικρή απλωνα το χέρι έξω απ'το παράθυρο του αυτοκινήτου, άνοιγα διάπλατα την παλάμη ώστε να περνά απο τα δάχτυλα μου όλος ο καυτός καλοκαιρινός αέρας, μα και ο παγωμένος χειμωνιάτικος. 

  Ένιωθα ελεύθερη για κλάσματα δευτερολέπτου, σαν να πετάω μ' ένα φτερό δίπλα απο το συνοδηγό και να του κρατάω συντροφιά, δίνοντας ελπίδα στην μοναξιά του.

  Δεν κρατούσε πολύ αυτό, έσπαγε τη στιγμή η φωνή της μαμάς μου που με πρόσταζε να βάλω το χέρι μου μέσα. "Θα μου το κόψουν τα αυτοκίνητα.", έλεγε, κι εγώ προσποιούμενη ότι την πιστεύω, το τραβούσα δειλά πλάι στο κορμί μου κι άφηνα τον αέρα να μου χαϊδεύει το πρόσωπο.

 Αν ήξερα εκείνη τη στιγμή πως το λέει μόνο επειδή ανησυχεί και θέλει να με προστατέψει, θα χαιρόμουν. Νόμιζα όμως ότι μου στερούσε την ελευθερία, την μηδαμινή ελευθερία που θα μπορούσα να έχω βγάζοντας το χέρι μου απο το παράθυρο του αυτοκινήτου κι αγγίζοντας τα σύννεφα.

 Τότε αυτή η ελευθερία, φάνταζε πραγματική.

  Να που τώρα αναζητώ αυτή την προστασία και η ελευθερία γελάει πλάι μου...

Γράφει η Αλίκη Κουταντέλια.

Βρείτε μας:

Instagram: @writaholics_

Facebook: @writaholics