Υιοθεσία: H πιο αγνή μορφή αγάπης!

 Η υιοθεσία γενικά είναι ένας τρόπος να μεγαλώνει ένα παιδί σε ένα σταθερό οικογενειακό περιβάλλον χωρίς να ανήκει σε αυτό από βιολογική πλευρά. Θα προσπαθήσουμε εδώ να ερευνήσουμε το φαινόμενο της υιοθεσίας από την οπτική των γονέων και αυτή των παιδιών.

(Εναλλακτικά χρησιμοποιείται και ο όρος “τεκνοθεσία” ως πιο πολιτικά ορθή έννοια, ωστόσο στο παρόν άρθρο θα χρησιμοποιούμε τον όρο “υιοθεσία” για να είναι πιο σαφείς οι αναφορές μας.)

Αρχικά, όσον αφορά την οπτική των γονέων υπάρχουν πολλές και διάφορες περιπτώσεις. Υπάρχουν, για παράδειγμα, εκείνοι που είναι πρακτικά σε θέση να φέρουν στη ζωή ένα παιδί, ωστόσο, δεν έχουν το πνευματικό σθένος που απαιτεί αυτή η πράξη.

Κάπου εδώ πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός ότι ένα παιδί δεν δύναται “να κολλήσει τα σπασμένα” του ζευγαριού ή να σώσει μια ήδη προβληματική σχέση, γάμο. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο στόχος του. Εάν κάποιοι γονείς προσδοκούν αυτόν τον ρόλο να αναλάβει να παίξει ένα παιδί, τότε το πέπλο της δυσαρέσκειας θα σκεπάσει όλη την οικογένεια, αργά ή γρήγορα.

   Δυστυχώς, υπάρχουν και άτομα/ζευγάρια, τα οποία δεν δύνανται να αποκτήσουν δικό τους παιδί εξαιτίας προβλημάτων υγείας, κάποιους ανεξέλεγκτους παράγοντες που δεν μπορούν να υπερνικήσουν ούτε με την βοήθεια ενός ειδικού.

Συνήθως, αυτά τα ζευγάρια εξαιτίας αυτού του προβλήματος που αντιμετωπίζουν, φαίνεται ότι είναι πιο δεμένα και αγαπημένα μεταξύ τους.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το οποίο έχουν χτίσει με τα όμορφα συναισθήματα που περιλούζουν και χαρακτηρίζουν την σχέση τους, τα παιδιά έρχονται να συμπληρώσουν και να δυναμώσουν την ήδη ευτυχισμένη πορεία τους, ως κάτι φυσικό και επόμενο.

Σχετικά με τα ομόφυλα ζευγάρια, θεωρούμε ότι αποτελεί επίσης δικαίωμα τους να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη οικογένεια. Στην περίπτωση της υιοθεσίας αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι το τι είναι καλό σε κάθε περίπτωση για το παιδί. Αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί κεντρικό σημείο ανάμεσα σε συζητήσεις μεταξύ επιστημόνων και κοινής γνώμης είναι το ποιόν του γονέα και όχι μόνο οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, που δεν (θα έπρεπε να) ενδιαφέρουν κανέναν πέρα από τον ίδιο.

Και σε αυτήν την διαδικασία η οπτική των θετών παιδιών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι, σύμφωνα με την ψυχαναλύτρια παιδιών Margaret Rustin (1999), τα παιδιά βρίσκονται σε σύγχυση επειδή έχουν “πολλαπλές οικογένειες στο μυαλό τους”. Το γεγονός αυτό θεωρείται φυσιολογικό, όμως και οι εκάστοτε γονείς θα πρέπει να βοηθούν τα παιδιά να μην πέσουν στην παγίδα της σύγκρισης, να διδαχθούν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ισότιμοι.

   Η υιοθεσία είναι λογικό να προκαλεί επιπτώσεις στην ψυχολογία των παιδιών του ορφανοτροφείου. Παρόλο που το ορφανοτροφείο αποτελεί κατά βάση έναν όμορφο, ζεστό και φιλόξενο χώρο, δεν μπορεί να χωρέσει και να κλείσει στην αγκαλιά του όλα τα παιδιά που διαμένουν εκεί. Αυτό είναι άσχημο, αλλά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, μιας και καθίσταται αδύνατο να προσεγγιστούν όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο.

   Μερικά παιδιά τείνουν να είναι περισσότερο εσωστρεφή και να μην εκδηλώνουν τον πραγματικό τους εαυτό, επειδή φοβούνται την περίπτωση της απόρριψης. Μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι πολλά θετά παιδιά έχουν αρχικά χαμηλή αυτοεκτίμηση (Borders, Penny & Portnoy, 2000). Αυτό αναντίρρητα αντανακλά το γεγονός ότι είναι σύνηθες για υιοθετημένα παιδιά να βιώνουν έντονα το αίσθημα της μειονεξίας. Εξάλλου, παρατηρούνται και σε τέτοιους χώρους, φαινόμενα εκφοβισμού.

   Είναι απαραίτητο να τονίσουμε σε αυτό το σημείο πως αν κάποιος θέλει να βοηθηθεί από εσένα, θα πιάσει το χέρι σου όσο εσύ το κρατάς απλωμένο. Αν όμως δεν υπολογίζει την άποψη σου, τζάμπα πιάνεται το χέρι σου.

   Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι η υιοθεσία είναι η πιο αγνή μορφή αγάπης.

   Όσοι υιοθετούν παιδιά δεν είναι “λιγότερο γονείς” από τους βιολογικούς τους, καθώς είναι γεγονός ότι απαιτείται τεράστια δύναμη ψυχής για να μεγαλώσει κανείς ένα παιδί που δεν αποτελεί αυτό καθ’ αυτό δημιούργημα του.

   Η γονεϊκότητα είναι μια σημαδιακή εμπειρία ζωής που αξίζει να βιώσουν οι ώριμοι και υπεύθυνοι άνθρωποι. Αν θα μπορούσαμε να ευχηθούμε κάτι, θα ήταν μόνο οι ολόπλευρες προσωπικότητες να υιοθετούσαν παιδιά και με πιο εύκολο τρόπο, ούτως ώστε αυτά τα παιδιά να μπορέσουν να φτάσουν στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους.

  Γιατί οι ολοκληρωμένες προσωπικότητες μεγαλώνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες!

Γράφουν οι Ασημίνα Σακλάκη και Αλέξανδρος Ταρχανίδης!

Το παρόν άρθρο πρώτα δημοσιεύτηκε στο Docuventa, μπορείτε να το βρείτε εδώ!