Blogmas Day 23: Χριστουγεννιατικη συνεντευξη με την Βικυ Μπαλλου από το Fairytale!

 Η Βίκυ Μπάλλου είναι τελειόφοιτη ψυχολογίας, blogger και μια γλυκύτατη κοπέλα! Την γνωρίζω και διαβάζω τα κείμενα της εδώ και αρκετά χρόνια, όμως πριν λίγες μέρες είχαμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα και να συζητήσουμε. Επίκεντρο της κουβέντας μας ήταν, όπως φαντάζεστε, τα Χριστούγεννα! Πάμε, λοιπόν, να δούμε τα Χριστούγεννα μέσα από τα μάτια της Βίκυς;

 

 

- Ποια είναι η αγαπημένη σου χριστουγεννιάτικη ανάμνηση; 

- Απ’ τα δύσκολα με ξεκινάς, ε; Λοιπόν, ενώ προτιμώ τα ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, η πρώτη ανάμνηση που ξεχωρίζω εκτυλίχθηκε Παραμονή Χριστουγέννων. Είχαμε οργανώσει το εορταστικό τραπέζι – εκείνο που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε κλασικό και τώρα, το ψάχνουμε με το κιάλι! Λίγο πριν την αλλαγή της ημέρας, σβήσαμε τα φώτα κι η γιαγιά μου μάς τραγούδησε – ακαπέλα, παρακαλώ!- παραδοσιακά κάλαντα της γενιάς της, άγνωστα στους περισσότερους από εμάς. Ήταν τέτοια η κατάνυξη και η αγνότητα της στιγμής, που πιστεύω πώς αν κάποιος είχε χάσει το νόημα των γιορτών, ακούγοντάς την θα το ξανάβρισκε. 

 

- Τι θα ζητήσεις φέτος από τον Άγιο Βασίλη; 

- Νομίζω πώς μετά από μια χρονιά σαν το 2020, αυτό που θα του ζητήσουμε όλοι είναι υγεία – και προφανώς, δεν θα αποτελέσω εξαίρεση. Άλλωστε, ήταν ένα ομολογουμένως σημαδιακό για την ανθρωπότητα έτος, το οποίο διάλεξε να μας δείξει –με μάλλον βίαιο τρόπο- πόσο εύκολα τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα. Κάτω απ’ το δέντρο μου θα ‘θελα, ακόμη, να υπάρχει συναίσθημα· αυθεντικό συναίσθημα, καθώς θεωρώ πώς αυτό μας κάνει ανθρώπους. Έχουμε την τύχη να διαθέτουμε μια καρδιά που μπορεί να γεννά χιλιάδες συναισθηματικές αποχρώσεις και δεν είναι λίγες οι φορές που τις σαμποτάρουμε. Δεν κλαίμε, μη και μας πουν αδύναμους, δεν χαιρόμαστε τη χαρά μας, δεν ξέρουμε πώς νιώθουμε εν τέλει. Θα ‘θελα, λοιπόν, να μάθω λίγο καλύτερα τι κρύβω εκεί μέσα, ν’ αγαπηθώ και ν’ αγαπήσω. Τώρα, αν δεν με έχει θεωρήσει ήδη αχόρταγη ο Άγιος Βασίλης (!), θα τολμήσω να του ζητήσω και όρεξη για εξέλιξη. Νιώθω πώς έχω πράγματα να δώσω σε πολλούς τομείς και επιθυμώ να τα δω σταδιακά να παίρνουν σάρκα και οστά.

 

- Από πότε θεωρείς πώς είναι αποδεκτό να βλέπουμε χριστουγεννιάτικες ταινίες και να ακούμε εορταστικά τραγούδια;

- Προσωπικά, αν φτάσει η πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη και δεν έχουμε στολίσει, πιστεύω πώς κάτι δεν πάει καλά! Ίσως αυτό να οφείλεται στην… οικογενειακή συνήθεια. Από μικρή, θυμάμαι, να έχουμε μια άγραφη συμφωνία · άπαξ και περάσει η γιορτή της αδερφής μου – 25^η Νοεμβρίου – κατεβάζουμε έλατα και χριστουγεννιάτικες μπάλες! Κι όπως ξέρεις, οι συνήθειες δεν κόβονται. Ίσως πάλι, αυτή μου η τάση να σχετίζεται με την αγάπη που τρέφω για τα Χριστούγεννα και την ανάγκη μου να τα βιώσω ως περίοδο - κι όχι ως λίγες μονάχα ημέρες. Τα λάτρευα από μικρό παιδί, κι επειδή, όσο μεγαλώνουμε, όλο και κάτι προσπαθεί να μας τραβήξει μακριά από τη μαγεία, ο καθένας μας επιβάλλεται να βρει το δικό του τρόπο για να έρθει και πάλι κοντά της. Αν λοιπόν, κάποιος ανακαλύψει το τέχνασμα μέσα Νοέμβρη, γιατί να τον κρίνουμε;

 

- Ποια θα είναι η πρώτη χριστουγεννιάτικη ταινία που θα δεις μετά τις 25 Νοεμβρίου;

- Αν και λατρεύω τα Χριστούγεννα –νομίζω το έχουμε εμπεδώσει όλοι!- δεν ανήκω στους λάτρεις των αμιγώς εορταστικών ταινιών. Πιο εύκολα, δηλαδή, θα μπω σε γιορτινό mood ακούγοντας τραγούδια. Ωστόσο, νομίζω πώς δεν έχουν υπάρξει γιορτές που να μην έχω δει το «The Christmas Carol», τον γνωστό σε όλους μας Σκρουτζ, και πιστεύω πώς ούτε φέτος θα κάνω την εξαίρεση. Θεωρώ πώς αυτή η ιστορία, ακόμη και στη μορφή κινουμένων σχεδίων, συμπυκνώνει όλο το νόημα. Πέρα όμως από αυτή την αγαπημένη συνήθεια, φέτος λέω να δω το «Τανγκό των Χριστουγέννων», μια ταινία ελληνικής παραγωγής του 2011, η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη. Έχω ακούσει καλά λόγια και κυρίως… ρομαντικά. Ε, αν δεν δεις ρομάντζο τα Χριστούγεννα, τότε πότε;

 

-Επηρεάζουν τα Χριστούγεννα την έμπνευσή σου;

-Νομίζω πώς δεν θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο. Αν μου ζητούσες να απεικονίσω την έμπνευση, θα ζωγράφιζα ένα γεμάτο συναισθήματα ποτήρι – ερέθισμα-ερέθισμα ανεβαίνει κι η στάθμη. Όταν έρχεται η στιγμή που κοντεύει να ξεχειλίσει, άλλος παίρνει μολύβι, άλλος κιθάρα, κι άλλος πινέλο, για να μην γεμίσει το σπίτι του νερά. Αν αυτό το ξεχείλισμα μπορεί να πυροδοτηθεί από κάτι απλό που είδες ή άκουσες, φαντάσου τι συμβαίνει τα Χριστούγεννα, που ο σκοπός τους είναι ακριβώς αυτός· να γεννούν συναισθήματα – σε άλλους ευχάριστα, σε άλλους μελαγχολικά. Για του λόγου το αληθές, πολλά από τα κείμενα που θα διαβάσει κανείς στο blog μου γράφτηκαν λίγο πριν τα ρεβεγιόν, ενώ οι καλεσμένοι χτυπούσαν τα κουδούνια!

 

-Ποιοι είναι οι στόχοι σου για τη νέα χρονιά;

-Αυτή η ερώτηση μού θυμίζει την λατρεία που είχα μικρή στις λίστες. Αν ανοίξεις παιδικά και εφηβικά μου ημερολόγια, θα δεις ολόκληρες αράδες με στόχους για κάθε καινούργιο έτος. Ξεκινώντας, λοιπόν, από το ακαδημαϊκό κομμάτι, ευελπιστώ σε λίγο καιρό να έχω το πολυπόθητο χαρτί στα χέρια μου, γεγονός που θα κλείσει μεν ένα κομβικό κεφάλαιο, θα ανοίξει όμως ένα άλλο. Βλέπεις, στο χώρο μας, πρωτοτυπούμε στην Ελλάδα! Το πτυχίο μάς παρέχει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει –ορθά – σε καμιά άλλη χώρα. Τέσσερα χρόνια σπουδών, ακόμα και του καλύτερου πανεπιστημιακού ιδρύματος, δεν σε χρήζουν έτοιμο επαγγελματία. Για να εργαστείς με ανθρώπους, πόσο μάλλον ευαίσθητους πληθυσμούς, χρειάζονται πολλά παραπάνω. Θέλω να αρχίσω να ψάχνω πιο εμπεριστατωμένα πλέον, για κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα ή μια μετεκπαίδευση, κι όσο καιρό το κάνω αυτό, να παρακολουθήσω μερικά σεμινάρια ή ενδεχομένως να γίνω εθελόντρια σε κάποιο ανάλογο φορέα. Παράλληλα, όμως, θέλω να ασχοληθώ πιο ολοκληρωμένα με το κομμάτι της γραφής και να υλοποιήσω ορισμένες ιδέες, που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου αρκετό καιρό. Αλλά, εδώ, θα μου επιτρέψεις να μην πω άλλα - να σας κρατήσω και καμιά έκπληξη!

 

-Τι είναι Χριστούγεννα για σένα;

-Ξέρεις ότι είναι επικίνδυνο να μου κάνεις τέτοιες ερωτήσεις, έτσι; Μπορώ να σου γράψω έκθεση! Λοιπόν, καταρχάς τα θεωρώ μια ολοκληρωτική αφύπνιση των αισθήσεων, ακόμα και στην πιο απλή τους στιγμή -από τα μελομακάρονα, τις παιδικές φωνές που τραγουδούν κάλαντα, τα στολισμένα μπαλκόνια, μέχρι την υφή των κλαδιών του δέντρου και την ατμόσφαιρα που παίρνει μια αλλιώτικη μυρωδιά αυτές τις μέρες. Χριστούγεννα είναι μια αφορμή να νιώσουμε λίγο παραπάνω, να αφουγκραστούμε λίγο το μέσα μας· να γίνουμε λίγο καλύτεροι, να ξαναγίνουμε παιδιά· να μη χάσουμε τον ενθουσιασμό μας, μέσα σε μια εποχή που ώρες-ώρες γίνεται ανυπόφορα πεζή και κυνική. Ακόμα κι αν μας επισκεφτεί, η ευρέως γνωστή μελαγχολία των γιορτών, να κάτσουμε μαζί της κάτω από το δέντρο και να πούμε δυο λόγια. Εν τέλει, είναι μια ευκαιρία να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε και να αυτοαγαπηθούμε. Βλέπεις, πολλές φορές τα ξεχνάμε και τα τρία – και κάποιος πρέπει να μας τα θυμίσει!

   Στις ερωτήσεις που κάνατε εσείς στην Βίκυ θα απαντήσει σε live που θα γίνει στον λογαριασμό μας στο intagram! Για περισσότερες πληροφορίες Stay tuned!

Βρείτε τον λογαριασμό της Βίκυς εδώ

 

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!