Πες μου, ποια μασκα φορας;

 

Πες μου, ποιος είσαι σήμερα; Πως πρέπει να σου συμπεριφερθώ;

Ποια μάσκα σου θα φορέσεις σήμερα;

Σήμερα, θα βρεις το θάρρος θα είσαι ο εαυτός σου;  Βασικά, θυμάσαι ποιος είσαι; Ποιος ήσουνα πριν οι άλλοι να σου πούνε ποιος πρέπει να είσαι;

Ποιος είσαι; Από τότε που έβαλες την μάσκα σου, δεν μπορώ να σε αναγνωρίσω!

Σ’ εμένα πες την αλήθεια… Τι σε τρομάζει τόσο στην ιδέα να είσαι ο εαυτό σου;

Φοβάσαι πως είσαι οι σκέψεις σου, φοβάσαι πως ο κόσμος θα σχολιάσει, φοβάσαι πως θα γίνεις ένα με το σύνολο, φοβάσαι να αφομοιωθείς, αλλά τρέμεις και στην ιδέα πως θα μείνεις μόνος σου.

Φοβάσαι.

Φοβάσαι πως θα βγάλεις την μάσκα, και θα φανεί το σπασμένο πρόσωπό σου και έχεις μισήσει τις πληγές σου. Και ο κόσμος θα σχολιάσει. Φοβάσαι πως δεν σε θα αναγνωρίσεις όταν πέσουν οι μάσκες. Θα έχεις αλλοιωθεί από τον χρόνο, από την σκόνη που μαζεύεις στην ψυχή σου και από τα δάκρυα που δεν έκλαψες ποτέ.

Έλα, σε εμένα πες την αλήθεια… ποιος σου το έκανε αυτό;

Ποιος σου έμαθε να κρύβεις τις πληγές σου; Ποιος σε έκανε να μισείς τον εαυτό σου; Ποιος έκλεψε τον γαλαξία από τα μάτια σου; Ποιος σου φόρεσε την μάσκα;

Πες μου, ποιος είσαι στα αλήθεια; Τι θα έλεγες πριν το «καλά» σου γίνει συνήθεια;

Πες μου, γιατί κλαις καθώς γράφεις αυτό το κείμενο;

Πες μου… ποια μάσκα φοράς;

Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!

Το παρόν κείμενο πρώτα δημοσιεύθηκε στο "Πυθαγόρειο θεώρημα":

διαβάστε εδώ