Αποψε ενα κοριτσι ποναει

 

 

 

Απόψε σε ένα κορίτσι λείπεις λίγο περισσότερο απ’ ότι χθες. Γι’ αυτό απόψε η βροχή μοιάζει λίγο πιο μελαγχολική και χτυπάει λίγο πιο δυνατά το παράθυρό μου. Και όσο την αφήνω να με νανουρίσει σε έναν ακόμα άστατο ύπνο, σκέφτομαι πως πριν από εσένα συνήθιζα να φοβάμαι την βροχή. Τώρα απλώς ευχαριστώ τον ουρανό που κλαίει μαζί μου.

Απόψε ένα κορίτσι πονάει. Απόψε ένα κορίτσι χάνεται όλο και πιο βαθιά μέσα στον λαβύρινθο της δυστυχίας, και όσο ο καιρός περνάει τόσο βολεύεται σε αυτόν και αρνείται να βρει διέξοδο.

Απόψε τίποτα δεν έχει αλλάξει και ούτε πρόκειται. Η βροχή θα συνεχίσει να χτυπάει το τζάμι, και ο αέρας δεν θα πάψει να ουρλιάζει. Όπως και η καρδιά μου θα συνεχίσει να δακρύζει και οι φωνές στο κεφάλι μου δεν θα πάψουν να ουρλιάζουν, σαν να προσπαθούν να εναρμονιστούν με τον αέρα σε μία μελωδία που έχω ανάγκη να ακούσω.

Απόψε ένα κορίτσι θα ζωγραφίσει με αίμα και μελάνι στο χαρτί. Όμως, ούτε απόψε δεν θα βρει την σωτηρία που αναζητεί ανάμεσα στις λέξεις.

Και όσο κλαίει θα στρέψει το βλέμμα της στον ουρανό. Σαν να προσπαθεί να βρει δύναμη στα αστέρια.

Ή σαν να εύχεται να γίνει ένα από αυτά.

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!

Το παρόν κείμενο πρώτα δημοσιεύθηκε στο "Πυθαγόρειο θεώρημα": διαβάστε εδώ