Ένας άνθρωπος αναζητά την λήθη

 

 

 

Κάθε βράδυ, ελπίζω πως το φως της Σελήνης θα με σώσει. Και κάθε βράδυ απογοητεύομαι, γιατί πάλι με επισκέφτηκες στο όνειρο μου. Και απογοητεύομαι ακόμη περισσότερο όταν ξυπνάω και η πρώτη μου σκέψη είναι πως δεν ήθελα το όνειρο να τελειώσει, και η δεύτερη πως εκεί είναι το μόνο μέρος όπου θα με κοιτάς και θα με αγγίξεις σαν να είμαι τέχνη.

Πάνε μήνες που έχω να σε δω και δεν θυμάμαι καν την τελευταία φορά που άκουσα την φωνή σου. Τα βράδια, όμως, τριγυρνάς στα μονοπάτια του μυαλού μου, να μου θυμίζεις με κάθε ευκαιρία πως ο έρωτας είναι μια ταλαιπωρία. Αφήνει πληγές αγιάτρευτες και ένα κενό που έχει η απουσία σου γεννήσει.

Δυο μάτια βουρκωμένα, ένα σώμα πληγιασμένο, μια καρδιά κατακερματισμένη και ένα κουβάρι σκέψεων. Αυτά άφησες πίσω σου. Έναν άνθρωπο ν’ αναζητά την λήθη, ως σωτηρία. Έναν άνθρωπο να θέλει να ξεχάσει. Έναν άνθρωπο που ραγίζει όταν δεν είσαι εδώ.

Ό,τι γράφω, γράφεται με αίμα, και δεν είναι πια για σένα.

Δεν είναι ούτε καν για εμάς.

Είναι για να κάνω το γράμματα, ράμματα να κλείσω τις πληγές που άφησες ανοιχτές.

Είναι για το τριαντάφυλλο που μου άφησες στα χέρια πριν φύγεις.

Είναι για να μου κρατάνε οι λέξεις συντροφιά όσο αναζητώ την λήθη.

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!

Το παρόν κείμενο πρώτα δημοσιεύθηκε στο "Πυθαγόρειο Θεώρημα":  διαβάστε εδώ