οταν γραφω για δυο

 

 

 

Όταν πέφτει ένα αστέρι, εύχομαι να βρεθείς τυχαία στον δρόμο μου. Να είναι όλα παλιά. Να κοιταχτούμε για λίγα δευτερόλεπτα, να με ρωτήσεις πως είμαι, εγώ να διστάσω να απαντήσω το “μια χαρά, εσύ;”, που λέω από συνήθεια, γιατί δεν είμαι μια χαρά, κι εσύ θα το καταλάβεις. Και μετά να σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που έχω κάποιον που δεν περιμένει να ακούσει από εμένα μια αισχρή, τυποποιημένη απάντηση. Κι ας μην τον έχω πραγματικά.

Όταν χαζεύω τα αστέρια, σε θυμάμαι.

Θυμάμαι πως το σώμα μου το αγάπησα μόνο όταν το άγγιξε το δικό σου.

Θυμάμαι πως είχες την μαγική ικανότητα, να δίνεις λύσεις στα προβλήματά μου.

Θυμάμαι πως ήσουν ο μοναδικός άνθρωπος που έκανε τις σκέψεις μου να σωπάσουν.

Όταν γράφω, γράφω για δύο, και σκέφτομαι εσένα.

Όταν γράφω, σε κρύβω πίσω από τις λέξεις μου.

Όταν γράφω, αναρωτιέμαι αν είμαι πιο πολύ ερωτευμένη εγώ με εσένα, ή οι λέξεις μου με την απουσία σου.

Όταν ουρλιάζω για να καλύψω τις φωνές μες στο κεφάλι μου, εύχομαι να ήσουν δίπλα μου, για να τις κάνεις να σταματήσουν, με ένα χάδι στα μαλλιά μου.

Όταν γράφω, σε σκέφτομαι.

Όταν σε σκέφτομαι, μου λείπεις.

Όταν μου λείπεις, γράφω.

Και βρίσκομαι παγιδευμένη σε αυτή την δίνη.

Μπορείς να φανταστείς αυτόν τον έρωτα;

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!

Το παρόν κείμενο πρώτα δημοσιεύθηκε στον Πυθαγόρειο θεώρημα: διαβάστε εδώ