Έλα να παμε στην Σεληνη

 

 

 

Έλα να σου μιλήσω για τ’ απωθημένα μου, πριν συνειδητοποιήσω πως έχεις γίνει ένα από αυτά.

Έλα να χαθούμε στο σύμπαν πριν χαθώ στο ατέρμονο κενό της κατεστραμμένης μου φιλοσοφίας.

Έλα να μιλήσουμε για το απόλυτο δόσιμο ψυχής και σώματος. Πριν φοβηθώ να σου δώσω ακόμα και το χέρι μου. Πριν φοβηθώ πως θα με ματώσεις όπως εκείνο το ρόδο που μου είχες χαρίσει.

Έλα.

Πάντα μετρούσαμε τ’ άστρα καθισμένοι σε παγκάκια. Έλα μια φορά να τα δούμε από κοντά.

Μην με ρωτάς πώς. Τα εγκαταλελειμμένα όνειρά μας θα κάνουμε στην πλάτη φτερά, και θα πετάξουμε.

Έλα να πάμε μια βόλτα, χωρίς να σκεφτούμε ούτε στιγμή πως είναι η τελευταία μας.

Έλα να μιλήσουμε για την μουσική, για τέχνη, για τον έρωτα.

Να κατηγορήσουμε αυτόν που δημιούργησε την έννοια του “μαζί”. Γιατί φοβόμαστε να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας.

Έλα να γίνουμε για μια στιγμή, στον ουρανό ζευγάρι. Να βλέπουμε τον κόσμο από ψηλά και να απολαμβάνουμε την στιγμή αυτή, που δεν είμαστε μέρος του.

Έλα να σου πω έναν γρίφο…

Ποιος έμεινε ασυγκίνητος, και ποιος έκλαψε και για τους δυο αρκετά;

Ποιος έφυγε πριν ή πρόταση τελειώσει, και ποιος έμεινε να κοιτάει το κενό;

Ποιος θα φανεί τώρα, όμως, δυνατός;

Και έφυγα πριν προλάβεις ν’ απαντήσεις.

Και πέσαμε και οι δυο από τον ουρανό.

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου! 

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτα στο "Πυθαγόρειο Θεώρημα": διαβάστε εδώ