Μια βολτα έξω απο τις πυλες του παραδεισου

 

  «Κάπου κάπου με πιάνουν κάτι τάσεις αυτοκαταστροφής. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως φταίει που αυτές είναι η έμπνευση μου. Ή ίσως φταίει που κάτι νύχτες σαν αυτή, νιώθω σαν γυαλί. Τόσο εύθραυστο και όμορφο με τον δικό του μελαγχολικό τρόπο. Σχεδόν σε παρακαλάει να το καταστρέψεις. Ίσως γι’ αυτό.». Θυμάμαι σου είχα πει μια νύχτα. Ήταν μια από αυτές που είχαμε βγει κρυφά μια βόλτα έξω από τις πύλες του παραδείσου, και μοιραζόμασταν τα ασπρόμαυρα σενάρια του μυαλού μας.

Την θυμάσαι αυτή την νύχτα; Εγώ την θυμάμαι. Θυμάμαι ότι σου είπα πως κάπου κάπου με πιάνουν τάσεις φυγής, γιατί οι άνθρωποι με τρομάζουν. Πώς δεν αντέχω να νιώθω πως πνίγομαι, ενώ μπορώ να αναπνεύσω. Μου είπες πως θα γίνεις το οξυγόνο μου . Κι εγώ χαμογέλασα, μα δεν σε πίστεψα. Συνέχισα απλά να να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου. Όλα αυτά που φοβόμουν να πω στην ασφάλεια του παραδείσου. Σου μίλησα για τα αναπάντητα ερωτήματα μου. Απαντήσεις στα οποία, δεν πήρα ποτέ. Και ψάχνω να τις βρω μέσα στα χαρτιά μου. Γι’ αυτό με κάθε λέξη, και κάθε κείμενο που γράφω, συνειδητοποιώ, όλο και περισσότερο, πως αυτά δεν είναι κείμενα απλά.

Είναι ένα ημερολόγιο αυτοκαταστροφής.

Κάπου κάπου νιώθω σαν τριαντάφυλλο. Εύθραυστη και επικίνδυνη. Επιρρεπής στην καταστροφή. Τόσο του εαυτού μου, όσο και οποιουδήποτε έχει το θάρρος να με αγγίξει. Σύμβολο του πάθους. Σαν εκείνο το τριαντάφυλλο που μου έδωσες , και εγώ το κράτησα σφιχτά για να μην το χάσω. Μέχρι που οι παλάμες μου μάτωσαν. Και έχασα εσένα.

Κάπου κάπου νιώθω σαν ένα κομμάτι γυαλί. Σαν το κομμάτι εκείνου του καθρέπτη που μια μέρα έσπασα γιατί αυτό που έβλεπα με τρόμαζε. Σαν το κομμάτι εκείνου του μπουκαλιού μπύρας που μια νύχτα, σαν κι αυτή, έσπασα πάνω σε μια κρίση αυτοκαταστροφής.

Από αυτές που με πιάνουν κάπου κάπου.

Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου!

Το παρόν άρθρο πρώτα δημοσιεύθηκε στο "Πυθαγόρειο Θεώρημα": διαβάστε εδώ