Αν είσαι ένα αστέρι...

 Γράφει η Αγγελική Τζολοπούλου.

   Βαθιά μέσα στο διάστημα υπάρχουν τεράστια διαστρικά νεφελώματα. Τα περισσότερα από αυτά, γυρνάνε άσκοπα στο διάστημα. Αέναες και άμορφες μάζες αερίων και σκόνης. Όμως, υπάρχουν και κάποια ξεχωριστά. Αυτά, προσελκύουν μεγαλύτερες ποσότητες αυτών των στοιχείων και καθώς μεγαλώνουν απελευθερώνουν φως και θερμότητα. Σταδιακά, πεθαίνουν και καταρρέουν σε μαύρες τρύπες, δίνοντας την ευκαιρία να δημιουργηθούν νέα νεφελώματα. Αυτά είναι τα Αστέρια.

   Μπορεί τώρα, όταν κάποιος βλέπει ένα Αστέρι να το συμβολίζει με την επιτυχία, όμως πριν από χρόνια, αυτή η υπέροχη μικρή λάμψη που βλέπεις στον ουρανό, ήταν απλά αέρια και σκόνες. Ξεκίνησε ως ένα απλό σύννεφο στον ουρανό, μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Όμως, κοίτα το τώρα. Ένα μικρό θαύμα από μόνο του. Ένα Αστέρι.

   Έτσι κι εμείς οι άνθρωποι, πολλές φορές θα χρειαστεί αν ξεκινήσουμε από το τίποτα για να γίνουμε κάτι. Οφείλουμε να μοχθήσουμε και να αποτύχουμε. Μπορεί να ξεκινήσουμε ως αέναες μάζες αερίων και σκόνης για να καταλήξουμε σύμβολα τελειότητας και επιτυχίας. Για να εμπνεύσουμε δεκάδες καλλιτέχνες και να διασκεδάσουμε χιλιάδες παιδιά που κοιτάνε τον νυχτερινό ουρανό και μετράνε τ’ άστρα. Και οι ευκαιρίες μας θα γίνουν πεφταστέρια. Θα πεθάνουν και θα αποτελέσουν την βάση για την δημιουργία νέων ευκαιριών. Και δεν θα ταιριάξουμε με όλους, γιατί δεν χρειάζεται όλα τα Αστέρια να γίνουν Αστερισμοί. Το καθένα είναι ένα μικρό θαύμα από μόνο του…

Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε πρώτα στο "Πυθαγόρειο Θεώρημα" : διαβάστε εδώ